Tegenover mij zit een meisje vanuit de lotgenotengroep “overlijden”met veel verlieservaringen in haar jonge leven. Ik vraag haar hoe het met haar gaat en ze begint te vertellen over alle dagelijkse beslommeringen. Die vragen nu al zoveel energie en slokken haar helemaal op zodat er gewoonweg geen tijd is om bezig te zijn met het rouwen om haar moeder. Daarnaast spelen relaties op school, thuis en met vriendinnen ook een belangrijke rol. “Waarom is het allemaal zo ingewikkeld?” vraagt ze. “Iedereen is zo bezig met zichzelf en ik pas daar nu niet bij, zo voelt het”. Dit wordt herkend door andere deelnemers uit de groep. Ik geef haar een zakdoekje aan en we gaan met elkaar kijken welke tips we haar kunnen geven. Vanuit de groep komen adviezen over hoe ze met de situatie om zou kunnen gaan. Zo ontzettend mooi om te zien hoe deze kinderen elkaar dragen in het verdriet. Tussendoor vraag ik haar hoe dit voor haar voelt. Ze voelt zich hier zo begrepen geeft ze aan, in tegenstelling tot op school. Daar gaat iedereen door en haar verdriet doet er daar niet toe. En gelijk zegt ze snikkend: “maar mijn verdriet en pijn doen er wel toe, dat voel ik hier ook helemaal!”. En zo is het….er is ruimte voor een ieder’s verlies verhaal.